OŁÓWEK, WĘGIEL

Ołówek — narzędzie do pisania na papierze lub drewnie. Cechuje się czarnym lub szarym kolorem pisma, oraz możliwością starcia naniesionego za jego pomocą napisu.

Polska nazwa pochodzi od ołowiu, który był używany do pisania w starożytnym Egipcie, Grecji oraz Rzymie. Do XIV wieku europejscy artyści używali prętów ołowianych, cynkowych lub ze srebra do tworzenia jasnoszarych rysunków zwanych silver-point. W XVI wieku Szwajcar Konrad Gesner opisał w książce Rozprawa o skamielinach pręt do pisania w drewnianej oprawce. Gdy w 1564 roku w Borrowdale w Anglii znaleziono czysty grafit, zaczęto go używać zamiast ołowiu, jednak nazwa ołówek pozostała.

Węgiel — technika rysunkowa, rysunek w tej technice oraz środek rysunkowy. Węgiel drzewny jest jednym z najstarszych środków rysunkowych.

Węgiel używany jest do wykonywania prac graficznych niewymagających odwzorowania wielu szczegółów, takich jak np. wielkoformatowe portrety i martwe natury. Pozwala na swobodną i płynną pracę. Często używany jest wraz z kredą lub pastelami. Podczas pracy można używać techniki rozmazywania. Za pomocą gumki chlebowej, papierowego ręcznika lub miękkiej szmatki można usunąć lub podkreślić ślady zostawione przez węgiel.